Rozmowa

- Kim jesteś?

- A czy to ważne?

- Nie wiem. A czego chcesz?

- Coś ci powiedzieć.

- O co chodzi?

- O twój stosunek do ludzi. Zwłaszcza do tych, których darzysz sympatią.

- Co z nim?

- Jest co najmniej niesprawiedliwy. Krzywdzący. Zmień go.

- Dlaczego miałabym?

- Bo nie chcesz ich stracić.

- To prawda.

- Widzisz… Nikt nie będzie na tyle cierpliwy, żeby znosić twoje nastroje.

- Nawet osoby, które mnie też lubią?

- A jak myślisz.. Jak można lubić kogoś, kto zachowuje się jak udręczony, zmęczony życiem próżniak?

- Chyba masz rację.

- A wiesz co jest najgorsze?

- Co?

- Ten ktoś może pomyśleć, że zachowujesz się tak, bo go nie lubisz lub nie chcesz widzieć.

- To nieprawda.

- Swoim nieprzyjaznym zachowaniem wysyłasz taki sygnał.

- Nie pomyślałam o tym. Więc co teraz?

- A skąd mam niby wiedzieć? Sama się głupio zachowałaś, sama coś wymyślisz.

- Ale… może już jest za późno… Nie wiem… Poradź coś!

- Dobrej nocy życzę.

- Nie odchodź, mówię, nie odchodź!

  Poszedł. Ochhhh.