Pod drzewem

Pewnie nie masz pojęcia

może nie pamiętasz

gdy dłonią dotykałam płatek twego ucha

zadawałam ci pytania pytania

odpowiedzi słyszałam wyraźnie

Może nie czułeś snem upojony

podlałam cię ciepłym potem swoich myśli,

na pewno zapomniałeś dużo się stało

zwabiony oddechem mojej nieprzytomności

lub

gdy zaplotłam swe nogi o skóry twojej zapachu 

liścia, wślizgnęłam się pod pień twoich pleców

by poczuć jak oddycha naskórek twojego ciała

ciała twojego twoja cała zanurzyłam się w zachwycie...

Rozmowa

- Kim jesteś?

- A czy to ważne?

- Nie wiem. A czego chcesz?

- Coś ci powiedzieć.

- O co chodzi?

- O twój stosunek do ludzi. Zwłaszcza do tych, których darzysz sympatią.

- Co z nim?

- Jest co najmniej niesprawiedliwy. Krzywdzący. Zmień go.

- Dlaczego miałabym?

- Bo nie chcesz ich stracić.

- To prawda.

- Widzisz… Nikt nie będzie na tyle cierpliwy, żeby znosić twoje nastroje.

- Nawet osoby, które mnie też lubią?

- A jak myślisz.. Jak można lubić kogoś, kto zachowuje się jak udręczony, zmęczony życiem próżniak?

- Chyba masz rację.

- A wiesz co jest najgorsze?

- Co?

- Ten ktoś może pomyśleć, że zachowujesz się tak, bo go nie lubisz lub nie chcesz widzieć.

- To nieprawda.

- Swoim nieprzyjaznym zachowaniem wysyłasz taki sygnał.

- Nie pomyślałam o tym. Więc co teraz?

- A skąd mam niby wiedzieć? Sama się głupio zachowałaś, sama coś wymyślisz.

- Ale… może już jest za późno… Nie wiem… Poradź coś!

- Dobrej nocy życzę.

- Nie odchodź, mówię, nie odchodź!

  Poszedł. Ochhhh.

W szufladzie

Żyję w szufladzie

Chyba dosyć starej

Bo gdy próbuje otworzyć ktoś

Zaciska się i trzeszczy

I porusza nachalnie ręka na szufladzie

Porusza wprzód i w tył na przemian

Gwałtownie, tak, że ramiona obijają się mi o ściany tej szuflady

I sweter zaczepia o jej szorstkie dno

Po czym daje za wygraną owa dłoń

Zabiera tylko to, co użyteczne

I zostawia starą szufladę

Aż spróchnieje

Ale nie martw się o mnie

Dobrze mi tam w tej szufladzie

Nie zmoczy mnie deszcz ani

Słońce nie opali twarzy zbyt mocno

Mam tam długopis jakiś notes

Zabiorę się daleko

Choć zawsze będę blisko

Never give up

Po liściach ulicą

ulicą Ręczajską idzie się długo

i nie pomoże krok zdecydowany

ani ruch zamaszysty ramionami nie przyspieszy

dojścia do szosy,

oraz to, że chodnik wyłożony nie zmieni faktu

że masz już dosyć

jesienią możesz zaczepiać stopami o liście

lub wbijać obcasami i zanieść do domu

odcieni starości tak pełno w październiku

przy drzewach się unoszą za wiatrem liście

nikt ich nie zamiata zima zrobi swoje

nogowirówki, biegacze z Ręczajskiej

przyzwyczajeni do stałej wędrówki szurający

butami o liście już kruche i suche

ci z MP3 lub z reklamówką Kauf-supermarketu

oraz tacy, co idąc marzeniami wypełniają czasu lukę..

Informacja od autora. Dlaczego nie często czytam piszę o tym, co mam przed oczami co dzień? Bo może się wydawać banalne? Może i może. Jednak pod tymi słowami żalu i zmęczenia długą drogą kryją się więzi emocjonalne z danym miejscem. Ta długa droga jest w pewnym sensie też metaforą rzeczy prostych. W pewnym stopniu inspiracją była szkoła nowojorskich poetów, gdzie w bardzo prostych słowach przedstawione jest miejsce bliskie autorowi, miasto, popkultura. Smutek czy radość? Melancholia chyba i pogodzenie się z przemijalnością i nadejściem zimy w życiu każdego. Zanim zima jednak na głowie biały śnieg posypie, każdy ma do przejścia swój chodnik i swoją ulicę.