Creamy

One of the creamies I am

Neither a white nor a black

Sweaty dirty ugly duck

I belong to no one I tell you

Only perhaps but that may not be certain

Only for a moment but no promise I can make

I may belong to a mountain lake

And sometimes lying under the moon

I terrify myself with an inexplicable thought

And I hear the sound of a lock-lock

No sunshine no clouds and no storms

Can explain such a fear

I can feel my shivering hand no more

Only see my legs that ran so rapidly are sore

My mamma is the night that wakes the eyes with her breasts

She’s telling me “you’re stupid to let your teardrops freeze

And let them stay until the spring melts them with a kiss”

So I’m hoovering the dust off my face

And I cry no more

Though I am a creamy

 

I believe in magic and song that makes leaves whistle

And faces that make my chest interior sing with wildness 

 

My faves: Yoga

Wystarczy "wyklikać" słowo 'joga' i wyskakuje lista propozycji definicji, artykułów oraz szkół. Ale jako że to jest mój blog, napiszę co joga znaczy dla mnie. W porządku, być może jest chwilową pasją, jedną z wielu rzeczy, która mnie "kręciła," ale na pewno chętnie do niej wracam chociażby rano, by rozruszać kości i obudzić ciało. Wtedy wybieram na początek rotację kręgosłupa oraz powitanie słońca. Unoszę pięty i podnoszę ręce z rozwartymi palcami łącząc kciuki. Myślę, że joga to magia. Niewiele jest magii w otaczającym świecie. Źle mówię. Magia jest, ale my jej nie widzimy, bo przytłoczeni jesteśmy codziennością i monotonią spraw, prędkością życia oraz jego znudzeniem. Gdy siadasz do kwiatu lotosu czy chociażby półlotosu, a także do każdej innej asany, twoje ciało zaczyna pracować, żyć. Zaczynasz je obserwować, po czym obserwujesz świat dookoła bardziej intensywnie, aczkolwiek z dystansu. Negatywne emocje już cię tak bardzo nie dotykają, bo potrafisz myśleć spokojnie, na trzeźwo. Kolejna rzecz to oddychanie. Jest na to prawdziwa terminologia. Dla nas to po prostu oddychanie przeponą. Na pewno przydatne dla tych, którzy używają swego głosu w pracy. Ale również praca nad swoim oddechem i obserwowanie go pozwala nam poczuć spokój. I znowu, spokój to mądrość. Okazuje się, że nic nie jest na tyle ważne, by pozwalać zabijać się z nerwów. (Oczywiście gniew dla niektórych osób, w tym mówię o sobie, jest też aczkolwiek w mniejszych dawkach potrzebny do życia, ale o tym może  w innych postach..) Tło, a myślę teraz o muzyce, jest ważne. Wystarczające mogą być odgłosy natury, ale muzyka buddyjska fajnie nastraja. Dobry instruktor, przynajmniej na początek myślę, że jest koniecznością. Spotkałam takiego w jednej z warszawskich klubów jogi. Udowodnił mi, że nic nie jest niemożliwe. Jedyną barierą jesteśmy my sami. Oczywiście trzeba rozsądnie oceniać sytuację. Najbliższym przykładem będzie osoba pojawiająca się na pierwszych zajęciach jogi, która chce zrobić trudną asanę. Może dojść do kontuzji, a osoba na pewno się zniechęci i pewnie nawet nie wróci do ćwiczeń. Trzeba myśleć realnie. Obserwować ciało i pozwolić mu się odprężyć, gdyż to spięte ciało tworzy bariery. Wiele razy słyszałam na sali głosy mówiące "Nie mogę." Widziałam też jednak osoby w bardzo różnym wieku, które przełamały wiele barier. 

Na koniec chciałam podsumować najważniejsze i wypunktować kilka nowych rzeczy:

1.  joga jest szczęściem, bo (o ile chcemy patrzeć) zaczynamy zaglądać głębiej;
2. ciało jogina jest piękne i smukłe, a poza tym jego właściciel zaczyna je wreszcie czuć i o nie dbać;
3. ważne jest równe oraz spokojne oddychanie;
4. samouczki jogi być może przedstawiają ciekawe pozycje, ale prawdziwy (dobry) instruktor jest niezastąpiony;
5. oddychanie, asany oraz... dieta równie ważna (tak, tutaj ciężko);
6. według moich obserwacji kobiety-kursantki-joginki są bardziej wytrwałe!

Po co ja to piszę? No nie wiem, być może potrzebuję partnera/ partnerki do wspólnych ćwiczeń...

Ale na razie zostaję pochłonięta przez kolejną fazę i zainteresowanie... Jedno jest pewne, do jogi będę wracać!

Glad to see

short-sighted

let me be short-sighted

and see just things that are only beneficial

like river that can't see its end

and quickly forgets its past

let me just flow

what's the use of us if not to flow and be drawn

and be led by him

and be seen by nobody

She

She

Wrapped her body fragility in sheets

of no colour, which may later be called stream of cold water

And from her shoulder she took a sip of it

Blame her, for she stained the purity

tinting the ocean of peace red

As well as torturing her soul until it's dead
Poor she

Poem

Uffda!* he recognized the pain
like the taste of fresh strawberries
that he used to mix with cream
in summer

Uffda! he repeated again this time to be heard
they were not strawberries
that was sweat tainted red
that streamed down drip drop trickle prickle
from his left ear



* uffda - in Norway when you hurt yourself

photo: www.myfotos.pl

After a long break

I haven't been writing for a long time. No harm. With so few people reading the posts, nobody should feel hurt. Anyway, it's been a time of unbearable fight with myself, hard work on my thesis, meeting new interesting people, doing with them plenty of things I wanted to do, yes, that would be it for now. I couldn't stand my old template design and although the new one may strike you and for a short moment you may feel confused about it, it somehow describes my present (but only temporary) state of mind. It's not that bad really, I just felt like choosing this one. No explanation needed. Now, in the first place I'd like to say a couple of things to myself and people that I shared something with, yo que se.. a pen, a couple of hours or a bed. First, I wanna give thanks to myself for creating a nice bookshelf with books. I love the collection, but at the same time am worrying about a new madneyeyess of mine. Namely, recently I've been fond of buying films too, which will certainly equal to my saving up being a complete failure. Anyway, in a way I am proud of myself for not trying to socialize with whoever crosses my way. I like being on my own, doing those scribble dibble (sorry, I made it up) things that few of you consider enjoyable. Surely, I still have plenty of time for those that I love or respect.
Other thanks go to...


Dear Mr Umbrella,
it was fun meeting you and being friends with you. I guess that didn't look like friendship, but it doesn't matter since we are happy now where we are, that is in different parts of the world and so different states of thought. One day I will travel myself. But not long. I find introducing myself to new people tiresome. Besides, I hate packing and unpacking. Just between you and me, I never unpack when I visit a place. It may sound odd, but I want to believe that I will come back home soon. But yes, visiting new places is fun.
All the best,
The Girl That Had Hair Long Enough To Pull

It looks I'm a bit tired and I need to postpone my letter writing and thanks giving. See you. Next thank-you letter should go to Miss Fish. Love.

Disturbed

The truly creative mind in any field is no more than this: A human creature born abnormally, inhumanly sensitive. To him... a touch is a blow, a sound is a noise, a misfortune is a tragedy, a joy is an ecstasy, a friend is a lover, a lover is a god, and failure is death. Add to this cruelly delicate organism the overpowering necessity to create, create, create - so that without the creating of music or poetry or books or buildings or something of meaning, his very breath is cut off from him. He must create, must pour out creation. By some strange, unknown, inward urgency he is not really alive unless he is creating.

Pearl S. Buck

Perfection and completeness.

 

Tak się kończy

jeśli zdarzy się tak, że zwariuję
z rozpaczy z nadwrażliwości uszu
z poczucia winy
zabij mnie jak zabija się muchę
gwałtownie bez namysłu
gdy krąży jeszcze przy twoim czole
zanim napije się niezdrowej krwi

jeśli zwariuję
z naddbałości o szczegóły z nienawiści
i tęsknoty jeśli zwariuję
nie zastanawiaj się zabij mnie
nie wiem czym - nie jestem ekspertem
złośliwym tylko człowiekiem
jestem plamą na twoim ciele

kiedy zwariuję
zapomnę przez co kiedy dlaczego
będę ich tylko nienawidzić 
bardziej niż teraz
dlatego nie czekaj zabij natychmiast
gdy zobaczysz, że źrenic otwierają się chmury
i ronią zapchlony deszcz

zabij zwariuję bacznie obserwuj
zabij ja truję zabij zanim
poznam cały alfabet przekleństw
zanim usłyszysz jak pluska w studni
zanim chlapnie w twoje oko
i rozmnoży swoje źródło
zabij proszę i zapomnij
o tej szarej półce duszy nie mojej
o niewytłumaczonej skazie myśli
i niepohamowanych słowach goryczy




przepraszam tylko
Słowika, który co dzień ciepłem pióra kocham
Sowę, co silnym okiem cała skałą kocham
i Przepiórki tak niewiele było tych co pokochałam
przepraszam

Emily in the Woods

how long is the longing

how rainy is the rainy day

when Emily opens her eyes it looks as if

they'd been raining her dream out

and that storm on her head

does not foretell

a bright morning dress

how patient can a person be

whose heart's just been saved from thunder

but still shivers the leafy on the wind

how grateful should she be

for the 200-acre forest that means no life

but bushes of wet trampled blueberries

who likes eating mushrooms

Emily has always been (yuck!) detesting them

she's never eaten one

nor has she smelled any of them

this is us, this is our forest

which will never be our home

since we'll always find a mushroom to grimace at

and a blueberry to mourn...

Me, the Teacher

Being a teacher is fun. I really believe it is. Apart from loads of checking/correcting stuff and constant hunting for inspiration to make a lesson enjoyable, there are the people for whom you pull yourself together. I like listening to them, I'm always happy to hear from them what's "shakin' " now.. As for teenagers, I love them speaking about (or rather mumbling because they're usually a bit ashamed of) having a boyfriend/ girlfriend. Of course they don't want me to know, I'm a stranger, somebody they think has no idea about anything. An alien. Might be.

I like being listened to, that's why I am who I am. I am a teacher. Sometimes they don't listen to me at all. Sometimes they tell on me, that's not fair. I am a put-the-blame-on-me teacher.

I like acting in front of others, that's why I am who I am. I am a teacher. I tend to talk too much and it's not necessarily interesting. I should be more a now-it's-your-turn teacher.

I like observing other people's behaviour and reactions. I've recently discovered that boys can argue about trivial things too. I realise it is no use threatening fourteen-fifteen year olds with a bad grade. I am an almost know-all teacher.

I like looking through books. Heaven forbid I happen to be in a bookshop. I am addicted to spending money on books. But that's probably not that bad. I am just a spend-it-all-they-may-be-useful teacher.

And when I finish my lessons, I'm so worn out that I'd rather not listen to anything of that. Oh, until the next day that is to say.

There are times when I wonder how much energy and devotion there is inside me to spare. Will it be enough for a next year? Or for having a try in a state school for a change?

People

Glossy bossy people 
they never pass through my brain
just see them crossing the streets
and sometimes presume they're bubbles 
boorish foolish
satisfied with being a lamp
that has no light bulb

what are they
doing what
bashing
proud of their flashing
boards of expensive sequins

Purple pens

Purple pens

they write so well
they scratch against the paper roughly
when I want to yell

My purple pens
are eager to create
I can feel in my fingernails they want to dance
and tell the story which won't pass my mouth

My dear purple pens
one day I'll show them to you
you might be afraid to enter the world of lines
so straight and perfect like they were new

My dear light purple pens
you are so obedient and disagree almost never
should I break you to have the effect
or change you, but is it really clever?

Why, my dear light purple pens, no offence
remember? we used to play together at nights
words so akward but wanting to dance
as if allowed frivolty as if happy to be filled with colour

Xtreme Te Extrano ~ Original version

Dziesiątego kwietnia

Zapaliły się światła zadrżały głosy
Bo skłębione nieba chmury miały słońca tego dosyć
Niewidzialnego tak niedocenionego koloru żółci
Pozwoliło temu niebu wycisnąć kropel szereg

Tylko dlaczego nie widzę już ich twarzy
Jakby zginęły w ciemnym obłoku cmentarzy
Zdeptałeś deszczu swoimi kroplami ich losy
Ty deszczu co przeziębiłeś tych postaci głowy

I na ptaka co frunął beztrosko będziesz składał winę
Pokaż czego się nauczyłeś tym razem czynem
Możesz zakrywać oczy lecz usta powiedzą same
Kim jesteś gdy cień pada na twą szyję

Czy jest im zimno czy robaki wygryzają im głowy
Deszcz okrutny zamienił ich żony we wdowy
A żony tych mężów co czekali w domu
Nie udowodnią swej siły na ziemi

Więc po co stoisz z nożem co dzień
Co stoisz
Po co dzień
Więc nożem
...

[*]
Dla tych, co zginęli oraz tych, co giną w codziennej walce

Coping with Stress

They gave us this course, you know, and it's called Coping with stress. And I had to take part in an e-learning forum, which was to suggest some web pages about solving stress problems for teachers. I have to say it was kinda difficult and time-consuming since I couldn't find anything new, original, say, innovative. It seems everything's been already said. Funny, isn't it? Because having all those tips and posssibilities, we don't look or feel less stressed, do we? That's why I changed my ways and tried to make use of some jokes and humour I saw on one of the pages I looked through. 


Let me start with stress prayer:

Still, some people know that praying might not be enough. What you need to do is take steps, do something, solve the problem. Here are some instructions, it's as simple as that:

And the problem solved/ eliminated/ hidden... Hope you liked it.

(http://wolfescape.com/Humour/WorkStress.htm)