Which type are you ?

Es facil

mi pelo
tiene puntas rotas
voy a cortarlo,
un dia
serA arreglado
y mAs vivo

mi vida
tan insoportable
voy a cortarla,
un dia
serA una persona contenta
mAs muerta que viva

Yummy!

An incredible thing happened to me (mind you, recently the word "incredible" hasn't functioned the way it used to), that is I ran into a poem, probably the origin of the one I put on my blog in May 2009 (see The Sweetest Poem Ever). Overexcited, I decided to:

• share the poem with you (whoever is reading this, very probably not many, but those who do, feel like prize-winners)
• try writing my own short poems (perhaps not extremely challenging, but doing well in the time of The Great Autumn Depression, I guess)

I'm going to start with a poem I admire every time I read it, the poem written by Matthew Sweeney and titled "Poem Spoken by a Cat to Its Owner's Friends Who are Flat-sitting":
I have eaten
the chicken
you had on the sideboard
defrosting

and which you were hoping
to roast
and serve with wine
to your friends

forgive me
I'm a cat
we have no manners
we're always like that

It's not that I'm ever going to like cats, even after such a simple statement and honest confession of one of them. However, as it turns out, they may be quite good material for a poem. Perhaps I should have thought about it before writing my own tiny piece of writing. And here it is:

I have eaten
almost nothing
and for a couple of months
with the same manner

and which you were hoping
I would change soon
and stop being
skinny and vicious

forgive me
seems I've lost
what made me fat and happy
now I'll die of hunger

You have the right not to like it, 'cause it's pessimistic. The next one will not mention the word 'dying,' I promise.

I have made
another face
one of those
you definitely dislike

and which you were asking me
not to repeat
in the nearest
future

forgive me
it was so tempting
your sweet fury
my repeated pleasure

I think now it's better although I disturbed the pattern this time (I changed eating into making). I'll try to work on that as well.

I have eaten
the remains of my brain
since I had to choose
between the brain and the heart

and which now seems to be
the easy way out
to be embraced
with no pricks of conscience

forgive me
looks like I've seen
too many soaps
they're no good for a woman

Am I melodramatic? I promise I will work on my sense of humour. Below you will find the last try. Enjoy.

I have eaten
humble pie
and you made me
eat my words too

and which was difficult
to swallow
I think I'll need
much more cola

forgive me
I've spoken too much again
next time
I will let you sink

That's it. Thank you for your patience.

decyzja

prawdopodobnie
zwierzałam ci się już
słabo pływam i dostaję paraliżu gdy tracę grunt

a gdy wypłynę już dalej
gdy brzeg nagle staje się rozmazaną linią
niepokój i boję się i pluskam bez kontroli
i nie wiem co robić gdzie bliżej gdzie lepiej
czy warto tracić tchu i wypalać nadziei ostatnie płomienie
czy warto płynąć do brzegu
bo po co się tak męczyć
po co umierać by przeżyć
po co poniżać się by przetrwać

czy potrzebna ta walka
przecież znam to miejsce
wyspa oziębłych jadowitych krawaciarzy
podłych zachrypłych szybkobiegaczy
nie chcę widzieć ich gardeł
i walczyć jak co dzień

może zwrócić się ku głębokości
poznać tajemnicę niezgłębionej wielkości
czy się się odważyć zaryzykować
nie bać się zajrzeć
do wnętrza oceanu nieskończonego

i Ty Władco głębin
czy przyjmiesz mnie tam?
czy odrzucisz jak rozbitka
zniesmaczony moim brakiem wdzięczności

bo może na brzegu jest więcej
niż suchy piach i zgniłych owoców smak
i ty mówisz mi też czasem
że za często odpływam od brzegu

dlaczego tak jest ja nie znam tych osób
co są dla mnie martwym krzykiem
nie rozumiem ich słów
ale głowa mi pęka od ich wrzasku

Chcę siły ognia...

Something is trying to kill me
I feel it in the air
I feel it in my neck
I hear it in my head
I chew it with my gum

They try to provoke me
They tell me lies
with widening smile
and roaring voice

stop them!
they intend to flatten my brain
and cut off my tongue
so that I speak no more

it is so painful
I must leave the scene
and the next person
that appears behind the curtain
will be but a puppet
a voiceless helpless puppet

Lesson 4: One sweet lie a day keeps potential enemies away!

You probably remember a song, quite an old one whose lines go "tell me lies, tell me sweet little lies." Earthians don't like the truth. Why not? The truth is very often painful. Even when they ask your opinion, they want to hear something nice, let it be untrue. Talking truly invites a number of enemies to your world. To me not understandable. But on the other hand, why, you probably won't cure that you criticize and that needs to be repaired. Instead, you can smile and praise and try to make the most of it and then everyone will be happy.

Oh, I almost forgot. Something nice to get your interest -

Lesson 3: What doesn't kill us makes us.... insane.

Did you really think that our ordeals eventually make us even stronger? Sometimes it is the case. Nevertheless, my point of view is slightly different. Namely, after two, three, or four disappointments in a row we get hurt and have less faith in people. This leads to two directions. Either the disappointed with a knife in his back will grow stronger, meaning less interested in what will happen next and more indifferent or he will become cautious if not oversensitive and desperetely trying to turn back the fate.

When we experience something unpleasant , we are often scared-stiff with the sole thought of getting hurt again, and crazy not to fail again. And what happens? We start to believe in fate, we become (yes, it happens) superstitious.

Of course you might disagree. I do believe that we grow stronger after harsh and trying experiences, but only if we can fully control the situation. And this hardly ever happens.

Lesson 2: There are so many laws; find one you can break.

It does not necessarily mean exceeding speed limit when driving a car or (something one is usually proud of:) driving recklessly and without seat belts.

I'd rather look for something more novel and, if possible, even unprecedented...

I always believed that each of us has a dark side inside and a tendency to do something the wrong way. Deep inside we want to be independent and free and make decisions by ourselves. We do not like other people interfere. Very often when saying "It's my life" we forget that actually it's life that, like it or not, we share with other people, in the sense that we depend on others and are responsible for others.

Accordingly, it is not that we are completely free when choosing a path, and a law to break... Sadly. There is always something, and we call it limits. It needs a brave and tough guy to overcome all the barriers. But on the other hand, poor we if we did not have those limits...

(picture: tattoo design by jacko 41)

Lesson 1: Without filth there is no wisdom.

One can say that he learnt a lot because he read a pile of books, whereas the other may say that he knows even more from, for instance, getting drunk as a teenager, running away from home, meeting 'bad' people, or leading a varied sexual life.

Sometimes such experiences, no matter how shocking, teach us more and make us wiser. How can you talk about lemon if you've never tasted it and got to know its sourness?

Likewise, how can you appreciate and praise sugar if you had nothing to contrast it with? Besides, sugar tastes much better after having tasted a sour lemon.

You cannot live your life constantly rejecting all evil from the world. Instead of covering your eyes with your smelling hands, open your eyes wide, for there is much to see and to choose. Use your eyes to observe both good and evil and use your tongue to taste the dark water. A wise man will draw a conclusion and proceed with his trip. A dumb man will choke and drown in the evil waters.

Pointing towards perfection. Do not disturb.

Una carta

Mi querido doctor,

Al primero querria pedirle perdon a usted por mi lengua. Asi que no soy de esta planeta, no hablo su lengua bien y perdoneme por mis errores que seguramente van a occurir. Estoy escribiendo a usted porque me siento muy mal. Todo el tiempo pensaba que me iba a mejorar y por eso pospuse nuestra visita y no nos vimos hace mucho tiempo.

Yo soy insomne, un caso muy raro. Me duele la cabeza mucho por pensando, sońando e imaginando muchas cosas por los dias y noches tambien. Y ahora... por mi culpa estas cosas, mis deseos, no van a cumplir.

No es facil amar alguien, es cierto, pero por otro lado, es mas dificil hacer alguien amarte con todo corazón y fuerza y sin dudas acompaniarte en los buenos y malos. Hoy es el dia de dudas, este mundo es un lugar dónde nadie esta seguro por nada y dónde vive la gente muy suave e insegura. Cómo puedes tener confianza en alguien asi... Ni hablar.

Si pudiera elegir entre de vivir por muchos ańos, muy aburridos y vanos dias, o vivir solo un mes, el de amor verdadero y sincero, elegia la opción segunda.

No estoy de acuerdo con muchas cosas en el mundo y creo que esto es mi problema principal. ?Que hago? No quiero ser un cobarde y escapar de todos obstaculos e inconvenientes. Pero en ninguna manera los solvare.

Estaria muy contenta si me recetara usted un medicamento. Ya no puedo mas y supongo que no voy a mejorarme.

Le deseo que todo le vaya muy bien.

Le saluda atentamente,

XXX

Teraz tak

Tym razem po polsku. Dla odmiany. Po lewej stronie dołączam i chwalę się swoimi fotkami, a właściwie głównie ich obróbkami, które zaczynają mnie wkręcać bardziej niż rysowanie (może dlatego, że brakuje mi cierpliwych modeli). Można tak obrobić zdjęcie, że wygląda jak rysunek. Na pewno zabiera mniej czasu. Podobnie jak mailowe komunikowanie się. Wszystko idzie w kierunku pójścia na łatwiznę. Nie podoba mi się to. A w partnerstwie... Pewnie nie mam prawa krytykować i oceniać, bo w tych sprawach nikt nie jest na tyle mądry/ poinformowany/ doświadczony. ALE wyprowadza mnie z równowagi, kiedy widzę jak X wykorzystuje Y będąc z tą osobą, jak nawzajem się oszukują, jak X jest z Y, bo boi się zaryzykować, odnaleźć swoje szczęście i jest z nim/ nią z czystego przyzwyczajenia. Ktoś powiedział w audycji radiowej, że my dwudziestolatkowie, należymy do ery komputera, co objawia się tym, że nie potrafimy czekać, musimy mieć wszystko tu i teraz, i tak samo nie potrafimy doceniać. Ja nie potrafię czekać, choć cały czas się uczę. To nie jest łatwe w erze komputera, wszelkich udogodnień i leniwych nie gotowych na wyrzeczenia egoistów. Być może zbytnio generalizuję. Po prostu tęsknię za tym co było kiedyś. Więzi były zdecydowanie mocniejsze. Chyba nie nadążam za tym, co się dzieje dzisiaj. I mam nadzieję, że nie będę. Spotykam osoby, nawet wśród swoich znajomych ,prawdziwie zakochane, szczęśliwe, i oni przekonują mnie, że może być pięknie. Czyli prawdziwość i szczere intencje jeszcze nie wymarły. Podobnie jak rysownicy z krwi i kości ślęczący godzinami nad rysunkiem... :-)