Taniec to przypuszczalnie najstarsza ze sztuk, która służyła człowiekowi do opisywania otaczającego go świata i wyrażania uczuć na długo, zanim nauczył się mówić. Zwierzęta ruchem przekazują informacje i emocje, np. pszczoły, poszukując nektaru, tanecznymi ruchami wskazują swoim towarzyszkom kierunek lotu. Człowiek, który korzeniami tkwi w świecie zwierzęcym, przejął od zwierząt formy ruchowe i rozwinął je tak, by mogły służyć do wyrażania jego niezwykle skomplikowanych stanów emocjonalnych i duchowych. Pierwsze tańce pełniły rolę rytualną, za ich pomocą oswajano nieznane siły natury, przywoływano pomyślność, odstraszano demony. Dopiero w późniejszych czasach rozwoju kultury taniec odrywa się od swoich sakralnych źródeł, staje się przyjemnością i sposobem wyrażania emocji. W czasach średnich na dworach rycerstwa taniec, podobnie jak cała kultura rycerska, służył wyrażaniu kultu miłości, bohaterstwa i umiłowania piękna natury. Coraz większą rolę odgrywała w tańcu etykieta towarzyska, a poturniejowe zabawy przekształcały się stopniowo w dworskie bale. W renesansie, zaś sztuka taneczna coraz śmielej głosiła kult piękna ludzkiego ciała. Natomiast balet klasyczny okazał się doskonałym środkiem do wyrażania ideałów i treści typowych dla epoki romantyzmu. Przełom XIX i XX wieku sprzyjał wszelkiego rodzaju poszukiwaniom artystycznym, także w dziedzinie tańca. Szczególnie silne były one w Niemczech i Ameryce. Dały początek bardzo różnorodnemu i bogatemu światu tańca nowoczesnego (od swingu, samby, rock&rolla po hip hop). Taniec od pradziejów pełnił wielorakie funkcje w życiu człowieka. W dawnych kulturach, gdzie stopień więzi społecznych był o wiele silniejszy, jego znaczenie było większe niż w dzisiejszych społeczeństwach XXI wieku. W dzisiejszych czasach taniec został głównie sprowadzony do roli widowiska i może się wydawać, że utracił magiczną moc... ("Dopóki taniec był oddaniem w ruchach zewnętrznych uczuć i myśli wewnętrznych, dopóty był prawdą mającą pewne znaczenie, i to wyniosło go pomiędzy sztuki piękne. Skoro zaś stał się ślepym naśladownictwem ruchów nie znanego nam znaczenia, jest tylko kłamstwem i głupstwem." A. Dunin-Borkowski) Jednak coraz więcej choreografów, sięgając do korzeni tańca, stara się zrozumieć i przybliżyć współczesnemu człowiekowi kultury ludów prymitywnych.

(fragment mojej prezentacji maturalnej z jęz. polskiego)